Anne Carson podejmuje próbę przekroczenia własnego „ja”, by oddać głos temu, co niewyrażalne i radykalnie odmienne. Przy pomocy naświetlających się wzajemnie utworów kieruje wzrok ku postaciom, które, mówiąc słowami Simone Weil, „uczestniczyły w kreacji świata przez dekreację samych siebie”. Pisze m.in. o Samuelu Becketcie, Marguerite Porete, Safonie czy filmach Michelangelo Antonioniego.

Wybór szkiców Krok i rytm ukazuje Jacka Łukasiewicza nie tylko jako wnikliwego literaturoznawcę i obserwatora przemian społeczno-politycznych, lecz również jako czytelnika, który daje się uwieść lekturze i wchodzi z tekstem w intymny dialog.

Tom pokonferencyjny – pod redakcją Doroty Sidorowicz-Mulak i Agnieszki Franczyk-Cegły – zawierający dwadzieścia jeden artykułów naukowych poświęconych materiałom, które pochodzą z bibliotek mniejszości religijnych, etnicznych oraz ruchów społecznych.

Badania poświęcone muzealnictwu w okresie międzywojennym pozwalają lepiej poznać i opisać proces dynamicznego rozwoju tego obszaru kultury oraz przypomnieć osoby, dzięki którym ów rozwój się dokonywał. Niniejszy tom – pod redakcją Adama Deglera – jest zapisem próby zmierzenia się z tym tematem.

Na łamach „Czasopisma ZNiO” ukazują się teksty prezentujące zbiory instytucji, popularyzujące jej historię i bieżącą działalność. W ossolińskim periodyku jest też miejsce na prace niezwiązane bezpośrednio z Zakładem: analizuje się tu utwory literackie i omawia ważne zjawiska z historii Polski oraz z dziejów rodzimej kultury i sztuki.

Sam Selvon pokazuje podszewkę Londynu: rzeczywistość imigrantów, nocne zmiany, nieumeblowane klitki. Bohaterem powieści jest także język – utkany z dialektów, z ech trynidadzkiego calypso i z literackiego kanonu; język, który porywa swą dezynwolturą i zaraża humorem.

Katalog map i planów ze zbiorów Gwalberta Józefa Pawlikowskiego, które są jednymi z najbardziej wartościowych zespołów dokumentów kartograficznych w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich.

Ten reprezentatywny wybór daje wyobrażenie o różnorodności utworów Singera, począwszy od monologów prostych mieszkańców sztetli, a nawet demonów, poprzez humorystyczne opowieści inspirowane folklorem żydowskim, do przejmujących tekstów mówiących pośrednio o Zagładzie.

Horacio Castellanos Moya nadał swojej powieści formę obsesyjnego monologu, ukazując społeczeństwo w stanie upadku: pełne przemocy, podłe i puste. Wstręt jest bezkompromisową tyradą na obyczajowość i kulturę Salwadoru.